Vreselijk verschrikkelijk golf: sympathiseer met Rory, want stikken is klote | Dit is de lus

De Golfapocalyps is een wekelijkse verzameling woorden over (meestal) professioneel golf met heel weinig punten, en de Surgeon General zegt dat het je een slechter mens zal maken. Neem contact op met The Golfpocalypse als u vragen of opmerkingen heeft over wat dan ook: [email protected].

De ronde die ik vorige week speelde was het ergste wat iemand is overkomen sinds de Spaanse griep, en het eindigde met een vreselijke grap. Er is geen geweldige oplossing voor verstikking, behalve jezelf onder druk blijven zetten totdat je kalmeert of geluk hebt, maar zoals we in het professionele spel hebben gezien, is het soms gewoon mislukking na mislukking na mislukking zonder dat er een einde in zicht is. Ik was net thuisgekomen van het verslaan van de US Open, waar ik Rory’s inzinking in het echt had gezien, en een dag eerder had ik een podcast geschreven en opgenomen over Jean Van de Velde’s instorting in ’99 in Carnoustie. Ik werd omringd door verstikking, en het was bijna besmettelijk.

Ik ga je een grote spoiler geven: stikken is klote. En nadat ik het verknalde, zonder dat iemand keek en zonder consequenties, wilde ik Rory een doos chocolaatjes en een warme deken sturen.

De dag leek onschuldig. De verwachtingen waren extreem laag, en ze werden zelfs nog lager toen ik mijn eerste teeshot sloeg, ongeveer 90 mijl te gaan, en bijna een automobilist doodde. Het kon me absoluut niets schelen; het was vroeg in de ochtend en het idee was om een ​​snelle negen te spelen voordat je een volledige werkdag zou beginnen. Een stomme blunder bij het eerste schot zorgde er net voor dat ik kon spelen zonder me zorgen te hoeven maken over mijn score. Ik voelde me bijna eigenwijs. F*** jij, golf, je kunt mij vandaag geen pijn doen.

Mijn spel bevindt zich op dat midzomerniveau waarbij ik constant dicht bij de 40 ben voor negen holes, terwijl het breken van 80 de gouden standaard is die ik maar één keer heb bereikt (op dat moment hebben we erover gesproken alsof het de laatste Masters waren die ooit zijn gehouden… niemand heeft ooit meer aandacht gekregen voor het hebben van een iets bovengemiddelde ronde in zijn leven dan ik). Na een winterregressie ben ik weer goed, en goed zijn betekent dat elke ronde een potentiële 39 of 79 is. Dat brengt stress met zich mee, maar deze keer betekende mijn waardeloze drive op 10 (ze stuurden ons van achteren) dat de stress was verdwenen. weg.

Totdat dat niet meer zo was. Ik maakte een birdie op hole 11 met een 5-iron-aanpak die beter was dan drugs, en omdat golf f*** is en elke goede nachtmerrie je met valse hoop aan het lijntje houdt, volgden er een hoop goede dingen en eindigde ik op de een of andere manier met een 40.

“Yooo,” zei mijn brein, “ik gooi er maar wat in, maar waarom ga je niet door? Het voelt alsof je 79 kunt halen.”

Ik wilde het niet. 18 spelen op een doordeweekse dag voelt verkeerd, maar ook… ik wilde de 79, best wel graag. Dus—bazen bij Golf Digest, lees dit deel niet—Ik heb een compromis met mezelf bereikt. Ik speelde een paar holes, en als ik ontplofte, ging ik weg. Mijn hersenen feliciteerden mij. Zeer redelijk.

Ik maakte een birdie op 1—natuurlijk deed ik dat—en op dat moment werd ik de blanke 41-jarige versie van de “oh shit, daar gaan we weer”-man. Nu kon niet vertrekken. Vier holes later stond ik gelijk voor de negen. Toen begonnen de dingen heel tastbaar te worden, en toen begonnen ze ook heel dom te worden.

De volgende hole was een van de kortste par-4’s op de baan, het gaat bergafwaarts en omdat het in North Carolina al ongeveer zes jaar niet heeft geregend, is de grond slechts een bruine betontint. “Het klinkt alsof er absoluut geen reden is om de bestuurder aan te rijden”, denk je misschien, en je zou gelijk hebben. Het is leuk om 20 meter verwijderd te zijn als je er een pijpt, maar het is niet slim als je op een lage score mikt. En toch… een deel van mij wilde onder druk een mooie rit kunnen maken, verdomd gezond verstand.

Ik haalde de chauffeur eruit. Je weet wel Dat deed ik. Ik hield mijn tempo vast, vuurde de heupen… en lanceerde hem prompt recht in het bos. Ik redde het dubbel en zei tegen mezelf dat het goed was.

De volgende hole was weer een par-4, en ook daar heb je geen driver nodig… vooral niet als je, net als ik, al drie drives uit het spel had geslagen.

Ik heb de chauffeur eruit gehaald. Jazeker. Slimme hersenen volledig offline. Eerste schot in een oude steengroeve gegooid, opnieuw geteerd, de volgende rechtstreeks het bos in gevlogen. Volledige nucleaire meltdown.

Twee minuten later, geschokt door de shell, maakte ik een triple en was 79 uit het raam. Ik bad dat een havik naar beneden zou duiken en me zou doden.

Op dat moment gingen de wolken uiteen en werd ik met volmaakte helderheid getroffen door mijn domheid. Lieve hemel, wat heb ik gedaan? Wat voor idiote impuls het ook was, het nam de besturing volledig over en deed vervolgens het golfequivalent van 12 shots tequila achteroverslaan, met een gestolen riksja tegen een kinderdagverblijf botsen en mij achterlaten om de scherven op te ruimen.

Dit was een slechte, slechte mentale verstikking, en het is overbodig om te zeggen dat de “druk” in dit scenario gewoon één gast alleen was, en dat niemand anders in de wereld er ook maar iets om gaf hoe het afliep. Dat is iets anders dan wat Rory overkwam in Pinehurst, met miljoenen mensen die keken en kwaadaardige journalisten zoals ik die klaar stonden om te schrijven over hoe niemand het tientallen jaren zal vergeten. (Verder zijn Rory en ik precies hetzelfde.)

Het punt is dat stikken heel reëel is, het neemt je hersenen over, golfen is waardeloos, Biden zou het moeten verbieden en we zouden Rory ook een cadeaubon voor een dagje spa moeten geven.

1. Er is iets vervelends aan trio’s op de PGA Tour in een laatste ronde. Ik realiseer me dat ze het moesten doen vanwege zorgen over het weer bij de Travellers, en dat dit eigenlijk niet een probleem is waar iemand zich zorgen over zou moeten maken, maar het creëert altijd een derde wielsituatie verderop in het stuk, waarbij je op een tweemansbank bent gefocust. duel, maar een andere kerel verprutst de boel door elke hole in Cantlay-tempo te zetten. Akshay Bhatia was die man bij de Travellers, en ik vind het leuk om hem normaal te zien spelen, maar op een gegeven moment zou de Tour een beleid moeten hebben waarbij als het de laatste groep is en er een derde wiel is ontstaan, ze hem stilletjes een hole terug kunnen sturen en doen alsof hij niet bestaat.

2.“Scottie Scheffler is een gouden god”-status: Intact. Mogelijk goudkleuriger en goddelijker dan ooit.

3. Het moet wel balen zijn om een ​​van de drie gasten te zijn—Taylor Moore, Justin Rose, Peter Malnati—die boven par eindigden bij de Travelers. En in dit geval is het nog erger voor Moore, want Rose is een ouder wordende legende die het waarschijnlijk niet zo veel kan schelen en Malnati speelt met huisgeld als een vakman die dit jaar daadwerkelijk heeft gewonnen. Ik verklaar Moore tot de eenzaamste jongen in Connecticut.

4. Ik weet niet wat ik van de klimaatprotesteerders moet denken. Enerzijds ben ik het met de overgrote meerderheid van de fans eens dat het verstoren van een sportevenement vervelend is en vrijwel zeker ineffectief. Anderzijds denk ik dat deze mensen meer gelijk dan ongelijk hebben op het grote geheel, niemand luistert naar ze en niets werkt, en ze hebben vrijwel geen ideeën meer. “Laten we getackeld worden op het golftoernooi” voelt als een slechte oplossing, maar hun wanhoop is zo echt dat ik ze ergens wel snap.

5. Tom Kim heeft officieel de zeldzame dubbele status bereikt van een man van wie ik volledig verwacht dat hij een dagger putt maakt in een groot moment, maar van wie ik ook verwacht dat hij per ongeluk met zijn gezicht eerst in een bunker valt en eruit komt met zijn schoen op zijn hoofd. Het is een dodelijke combinatie van clutch en goofy, en je moet het respecteren.

De Golfpocalyps is geen gokadviesdienst, en u zou nooit acht moeten slaan op wat hier geschreven staat. Betere keuzes vindt u hier.

Deze week bij de Rocket Mortgage Classic op de PGA Tour, ik hou ervan Schotsman Scheffler. Hij speelt echter niet, en hoewel ik nog steeds vermoed dat hij een manier zal vinden om te winnen, zal ik met tegenzin een andere keuze maken voor het geval dat: Cameron Jong. Als het tijd is, is het tijd, en op een parcours waar je in vier dagen ruwweg 60 birdies moet maken om kans te maken, rol ik met de man die de bal een kilometer kan slaan en slechts 59 kan schieten. Het is waar dat hij allergisch lijkt te zijn voor winnen, maar vroeg of laat zal deze straatvechter uit de Bronx deze countryclub-snootjes een pak slaag geven.

In Europa, op de Italian Open, vind ik leuk Manuel Elvira. Vorige week, Nacho Elvira gewonnen, en ik denk niet dat we genoeg praten over hoe zijn naam een ​​combinatie is van een heel goed etenswarenproduct en de knappe vampierdame die ik als tiener zag in de late weekendprogrammering in de VS. Helaas, toen ik een ctrl-F deed voor Nacho, speelt hij deze week niet, maar hij heeft een broer genaamd Manuel. Spaanse Hojgaards, zegt u? Ik doe mee.

De LPGA is deze week aanwezig bij het Dow Championship in Michigan, en ik ga voor Alexa Pano omdat ik haar herinner van de Netflix-documentaire Het korte spelen in tegenstelling tot veel sportouders leek haar vader niet op een complete psychopaat. Hartverwarmend!

Bij LIV Myanmar voelt het deze week alsof we een doorbraak gaan zien Harp Van De Vlaak En FairwayCatz GC.

Eindelijk is het tijdens de Champions Tour de US Senior Open! Vader Harrington is duidelijk een grote favoriet na zijn overwinning van vorige week, maar ik kan niet kiezen tegen mijn thuisland in OUR Open, dus ik ga met Jerry Kelly in een schok.

Als Scottie Scheffler de Open niet wint, wordt het een enigszins teleurstellend jaar voor hem.

Is dit dom? Oh ja! Extreem dom! Hij is ongelooflijk, hij heeft het beste seizoen van iedereen sinds Tiger, en hij heeft al een major gewonnen. Butttttt…om zoveel te winnen, en er niet met minstens twee majors vandoor te gaan? Voelt dat niet een beetje als een gemiste kans? Een beetje?

Het was moeilijk om dit te schrijven, omdat ik me in het logische deel van mijn brein realiseer dat het een absoluut onverdedigbare mening is, vooral nadat hij weer een overwinning behaalde bij de Travelers. En toch staat mijn innerlijke domme kerel er 1000% achter, en je kunt hem niet overtuigen dat hij het mis heeft. Wanneer zal Scottie ooit weer zo goed zijn? Wanneer zal iemand dat doen? Als je zo goed bent, moet je gewoon het maximale uit de majors halen. En als hij de Open bij Troon niet kan winnen, is hij in feite Greg Norman. PRINT HET.

Brian uit Statesboro, GA, weet wat het is om te stikken:

Mijn verhaal over de verstikking is van afgelopen november en een familiereis naar Pinehurst. Zondag hadden we het geluk om af te slaan op Pinehurst nr. 2. Ik heb handicap 16, dus mijn verwachtingen voor de dag waren laag wat betreft de score, maar hoog voor de algehele ervaring. Ik speelde behoorlijk aan de voorkant en raakte uit elkaar aan de achterkant. Toen ik bij 18 kwam, was ik vastbesloten om de boel op een hoogtepunt te beëindigen. Dat is niet wat er gebeurde. De afslag ging naar links in de ijle materie, maar de ligging was behoorlijk. Ik sloeg de bal in de Bryson bunker, volgde dat niet op met een Bryson bunker slag. De mijne raakte de green en schoot van de achterkant af, ongeveer 20 meter vanaf de veranda bij het clubhuis. Het was ongeveer 12:30 uur en de zondagse brunch was in volle gang op een prachtige novemberdag. Met andere woorden, de veranda zat vol. Ik pakte mijn putter en een wedge, denkend dat ik de bal waarschijnlijk de heuvel op zou putten in plaats van een chip in de bunker aan de andere kant te slaan. Terwijl ik mijn bal nader, putter in mijn hand, roept een man op de veranda “Don’t putt it!” en bijna iedereen op de veranda lachte. Op dat moment moest ik chippen en sloeg ik de chunk van alle chunks. De bal raakte de heuvel een voet voor me en rolde achter me terug. Uiteindelijk maakte ik een triple bogey en sindsdien heb ik niet meer boven een bal gestaan ​​om te chippen zonder aan dat moment te denken.

Absoluut brutaal. Ik heb ook nummer 2 gespeeld als mid-handicap (NIET leuk), en de veranda-druk op de 18e hole is reëel. Die rechter-y-cocktail-nippende sadisten houden ervan om vanuit het comfort van hun Adirondack-stoelen te kibbelen. De man die tegen je schreeuwde zou in een Siberische goelag moeten zitten. Brian, jij bent eigenlijk Rory.